Een museum is in de meeste gevallen geen speeltuin. Er wordt van je verwacht je enigszins aan te passen. Zo heeft elk museum een aantal huisregels, zoals geen grote tassen naar binnen, afstand houden van objecten en op gepaste toon met elkaar praten. Als je goed om je heen kijkt zijn dat niet de enige regels. Vaak zijn er een aantal ongeschreven regels en valt bepaald gedrag te ontdekken wat we onbewust allemaal vertonen.
Allereerst geldt ook in een museum: haastige spoed is zelden goed. Op welke dag van de week je ook gaat, de musea in grote steden zijn altijd drukbezocht. Geduld is een dan een schone zaak. Bij binnenkomst sta je vaak eventjes in de rij voor een kaartje en voor de wereldbekende musea, zoals het Van Gogh of Anne Frank Huis, kan je zelfs urenlange rijen verwachten. Een poncho of stevige paraplu kan dan trouwens geen kwaad. Ben je de trotste eigenaar van een museumjaarkaart dan heb je geluk en mag je veelal een beetje voordringen.
Dat geduld kan je eenmaal binnen nog steeds goed gebruiken. Vooral als je naar een tijdelijke, populaire expositie gaat of het pronkstuk van het museum wilt bekijken. Je bent namelijk nooit de enige met dat idee, er staat altijd wel een kluitje mensen te kijken naar het masterpiece dat je volgens de media gezien móet hebben. Meestal loop je dan even door naar het volgende en houd je de kluit nauwlettend in de gaten, of je doet alsof je heel erg lang met het informatiekaartje van het vorige schilderij bezig bent, allebei een prima dekmantel.
Naast geduld is geografisch inzicht ook een handige eigenschap bij een museumbezoek. Vaak is het een doolhof van kamers, gangen en trappenhuizen. Bij het Rijksmuseum kom je op een of andere manier altijd weer bij De Nachtwacht uit, of je nou wilt of niet. Of je staat opeens tussen het oeroude servies terwijl je op zoek was naar de nieuwste mode-expositie. Waar je op straat niet met een plattegrond gezien wil worden om een toeristenlook te voorkomen, is het in een museum uiterst handig. Doe daarom niet al te eigenwijs en pak even een plattegrondje mee. Alleen de vaste gasten weten de zalen uit hun hoofd, oefening baart namelijk kunst.
Illustratie Miezelmoods
Over vaste gasten gesproken, de museumbezoekers zijn vaak te verdelen in een aantal standaard categorieën. Zo heb je de Kritische Kijker, die bij vrijwel elk schilderij of kunstobject een kwartier blijft staan om het van alle hoeken deskundig te bekijken. Ook heb je de Oeeh-Aah’er, die bij alles práááchtig roept, maar eigenlijk geen idee heeft. Vervolgens heb je de Zondagbezoekers, die gewoon even een wandelingetje door hun eigen stad maken en elke week een andere vleugel van een museum meepakken. Deze categorie valt op te splitsen in ‘alleen’ of ‘met kids’. Wanneer deze kids op zondag niet naar De Nachtwacht aan het staren zijn, dan zijn ze wel in Artis. Een middagje Lego kan voor deze kids natuurlijk echt niet meer. Tot slot uiteraard De Toerist, te herkennen aan de koptelefoontjes. Ze hebben in de Lonely Planet gelezen dat ze dit niet over mochten slaan en horen graag alle details in hun eigen taal. De koptelefoons zijn ook populair bij Nederlanders op bedrijfsuitje of familieweekend.
Tot welke groep je ook behoort, een museum blijft een uitje. En ondanks dat er geen officiële dresscode is, is een beetje leuk aankleden wel gepast. Een verzorgde look en een schone schoen kan geen kwaad. Het is toch wat gek om met je toeristische bergstappers over de mooie vloeren en langs kostbare stukken te banjeren.
Helemaal uitgekeken? Duik dan het bijbehorende café of restaurant in. Die doen tegenwoordig niet onder aan sterrententen en behoren tot de hotspots van de stad. Vergeet niet aan het einde even wat leuks te scoren in de museumwinkels, dat zijn namelijk ware pareltjes en altijd goed voor een kunstig item om je eigen Leen Bakker huisje iets meer allure te geven.
Is dit alles je toch teveel en vind je kunst een raadselachtig begrip of zie je geen verschil tussen een Rembrandt of een Ikea? Niet getreurd, musea bestaan allang niet meer alleen uit schilderijen. Er zijn tegenwoorden heel veel verschillende exposities, bijvoorbeeld over mode, filmsterren of muzikanten. Vaak met een interactieve slag en bewegende beelden. Voor ieder wat wils dus.
En of je er nou iets van opsteekt of niet, uiteindelijk draait een museumbezoek ook om een beetje plezier en vermaak. En daar zijn nou eenmaal geen regels voor.
Vivian Paarlberg
Las als kind de buurt voor, zonder zelf een woord te kunnen lezen. Inmiddels 29, maar nog steeds een fervent verhalenverteller. Ze leeft om te eten en een dag geen kaas is een dag niet geleefd. Een belangrijke levensles resulteert in een nieuwe tatoeage en hoewel die klein en bescheiden zijn, is haar lach dat vaak niet. Ze haalt graag het onderste uit de kan, of wijnglas, en switcht met gemak van therapeutische gesprekken naar onderbroekenlol. Alles mag, maar never be normal.
Miezelmoods
Mandy (26) is illustrator onder de naam Miezelmoods. Inspiratie put ze voor het grootste gedeelte uit mode, maar daarnaast ook uit flora & fauna, kunst, fotografie en spiritualiteit. Haar inspiratiebronnen blend ze samen tot haar eigen ‘moods’ en maakt daar een eigen interpretatie van of geeft er een nieuwe boodschap aan. Door de minimalistische stijl ontstaat er een tijdloos beeld en blijft er ruimte over voor de toeschouwer om het zich eigen te maken. Miezelmoods kenmerkt zich door vloeiende, vaak zwarte, lijnen gecombineerd met een kleur, structuur, dessin of grove toets. Altijd gevoed met positieve energie. Altijd met haar MM signatuur, in het oog springend of subtiel aanwezig.